Tag: Peter R. de Vries

de eerste mei

De eerste mei

Dmitri Shostakovich

Opgedragen aan Marianne Vaatstra.

Zeven deskundigen

Tijdens de nacht van de moord op Marianne vond tevens het Walpurgisnacht plaats, ook wel Beltane genoemd.

“Het begint op 30 april, aan de vooravond van 1 mei, ter ere van Belenos, de god van leven en dood.”

Het was die nacht volle maan, Marianne werd gevonden bij een meiboom, en haar keel was doorgesneden. Hierdoor werd een link gelegd met het occultisme, en een mogelijk satanisch rituele moord. Ook een daderprofiel – dat door zeven deskundigen uit politie- en justitiekringen werd gemaakt – wees in deze richting.

“Volgens dit profiel zou de dader een man zijn die handelt vanuit extreem pathologische waanideeën. Er zou bij hem sprake zijn van occulte en/of satanische fascinatie. De moord zou zijn uitgevoerd volgens een offerritueel. Hij zou hechten aan occulte symboliek.( Nacht 30 april op 1 mei (Walpurgisnacht/Beltane), volle maan, van oorsprong een geweide plaats in Veenklooster, vindplaats Marianne onder een oude boom (meiboom) etc. Dit was in 2005 de conclusie van zeven deskundigen uit politie- en justitiekring, die in opdracht van de familie een daderprofiel opstelden.”

De bunny aansteker

Een tas van Marianne bleek destijds bij haar te zijn aangetroffen. De politie bleek dit jarenlang te hebben verzwegen, en gaf plotseling deze tas inclusief inhoud terug aan de familie van Marianne. Hierin vonden zij o.a. een – voor hen – onbekende aansteker. Het betrof een zeer zeldzame nep Playboy-aansteker.

Alhoewel de aansteker de merknaam “playboy” bevatte, leek deze in geen enkele opzicht op het desbetreffende merk. Op de aansteker was een cartoonachtig meisje – met bunny oren afgebeeld, die in het geheel niet leek op het welbekende logo van Playboy. Er was – in dit geval – dus geen sprake van een bewuste namaak van een echte Playboy-aansteker, maar leek meer een soort parodie hierop te zijn.

Van deze opmerkelijke aansteker is nooit een gelijksoortig exemplaar gevonden, zelfs niets wat hier ook maar enigszins op leek. Waar en van wie deze aansteker vandaan komt, en hoe deze terecht is gekomen in de tas van Marianne is nooit achterhaald. Wel bleek later een naam op de aansteker te zijn gekrast. De naam: “Zacolis”. ( bron)

Over de Bunny en haar esoterische betekenis

Edit: en zoals zo vaak wordt zodra ik een youtube filmpje plaats, dat een licht werpt op de materie, deze binnen no time van youtube verwijderd. Het is me nu zo vaak over komen dat het geen toeval meer mag heten. Deze film was iets specifieker dan de volgende.

2007 is een heel bijzonder jaar

Het is het jaar dat veel spraakmakende zaken een wending krijgen. Het is het jaar dat een coldcaseteam op de tot dan toe onopgeloste zaak van de moord op Marianne Vaatstra werd gezet.

En dan komt alweer plotseling Peter R.de Vries in mei 2012 met deze bunny aansteker op de proppen waarin na 13 jaar een haartje werd ontdekt?

En juist de vondst van dat haartje en die Bunny aansteker bevreemde mij indertijd. En nog altijd, vandaar nogmaal mijn visie.  Het was voor zover ik ’t kan overzien een rituele moord op een jong meisje, gevolgd door een toneelstuk in vele bedrijven. Zie ook:

De Vaatstrazaak: mission impossible

De Vaatstrazaak: mission impossible

De eerste keer dat ik me kan herinneren dat ik dacht, “wat een raar verhaal”, was na een uitzending van Peter R. de Vries over de Vaatstrazaak. Hij bracht toen het nieuws dat, zoveel jaren na de moord op Marianne Vaatstra, haar tasje opnieuw door een coldcaseteam was onderzocht en dat daarin toen een vreemde aansteker werd gevonden met daarin, bij nader onderzoek, een haar van de mogelijke dader.

Nee, dat ging er bij mij niet in. Zo’n bizarre voorstelling van zaken. Maar ik was toen met hele andere dingen bezig, zodat het voorbij ging, totdat ik bij toeval op het blog terecht kwam van Steven Brown en ik opnieuw werd geconfronteerd met die eigenaardigheid.

Doorbraak ‘Vaatstra–zaak’ besmet door ‘Maffia-OM-woordvoeder’ Peter R. de Vries.

Ik was dus niet de enige die de wenkbrauwen optrok bij die voorstelling van zaken. Ik begon me daarna iets meer te verdiepen in die Vaatstrazaak en dan kom je eigenlijk automatisch terecht op het Boublog van Boudine Berkenbosch.

Veel mensen gaven onder de artikelen op Boublog over de Vaatstrazaak hun visie op de ontwikkelingen. En dat ging op een gegeven moment richting de Foagelsanghstaete en zaken die in die omgeving speelden, niet alleen het asielzoekersgebeuren, maar ook de vestiging van, laten we het alternatieve, religieuse sektes noemen.

https://www.boublog.nl/2012/03/18/prins-johan-friso-en-de-rituele-lustmoordenaars/

Daar is wat over en weer van gedachten gewisseld en een zekere Eheu kon de moord en de plek waar Marianne werd gevonden, de datum en de wijze waarop ze daar was neergelegd verbinden aan een rituele moord volgens de vrijmetselaarsmethode. De volgende aflevering die in dit verband interessant is betreft een mevrouw die voorgesteld wordt als de supergetuige.

https://www.boublog.nl/2012/04/04/marianne-vaatstra-de-supergetuige-en-de-volle-neef/

Nu was dat het scenario van een rituele moord helemaal niet zo bijzonder, immers, en dat weet ik mijzelf nog te herinneren, werd dit scenario ook door een profiler op tv als reële mogelijkheid gegeven:

“Volgens dit profiel zou de dader een man zijn die handelt vanuit extreem pathologische waanideeën. Er zou bij hem sprake zijn van occulte en/of satanische fascinatie. De moord zou zijn uitgevoerd volgens een offerritueel. Hij zou hechten aan occulte symboliek.( Nacht 30 april op 1 mei (Walpurgisnacht/Beltane), volle maan, van oorsprong een geweide plaats in Veenklooster, vindplaats Marianne onder een oude boom (meiboom) etc. Dit was in 2005 de conclusie van zeven deskundigen uit politie- en justitiekring, die in opdracht van de familie een daderprofiel opstelden.”

Ik heb daarover in dialoog met andere reageerders het nodige geopperd en op een gegeven moment werd ik door Boudine tot de orde geroepen, aangezien ik van haar niet mocht speculeren op haar blog. Ik heb daarop gereageerd door haar te vertellen dat er niets mis is met het schetsen van een scenario om zo achter de ware toedracht te komen.

Niet lang daarna kwam Boudine Berkenbosch zelf met een scenario. Heel verrassend uiteraard en nieuw. Weer zo’n moment dat je dan niet vergeet, omdat het een nieuwe wending gaf aan het verhaal.

https://www.boublog.nl/2012/04/10/marianne-vaatstra-en-het-scenario-van-een-snuff-film/

Ze schrijft dan:

“Op 30 april 1999, nauwelijks een jaar nadat Joris aldus was geprofileerd, werd Marianne Vaatstra, een Fries meisje van 16 jaar, verkracht en vermoord. Haar stoffelijk overschot werd reeds de volgende morgen door een van haar vrienden in een weiland gevonden, dank zij een fiets die daar in de berm lag. Ze was twee maal verkracht en haar hals was doorgesneden. Ze had in februari 1999 ruzie gekregen met de twee jonge asielzoekers, Feik en Ali, in de Ringo-bar in Veenklooster. Volgens omstanders had ze goed van zich afgebeten, waarna Feik haar bedreigde met een gebaar: hij zou haar de keel afsnijden! Daarop werd deze asielzoekers de toegang ontzegd tot de Ringo-bar.

Het lijkt niet onmogelijk dat Feik en Ali zich kort daarna zaten te beklagen in de caravan van Wolfgang Hebben. Of Ludger Dill daar ook bij was, valt moeilijk te zeggen, maar wellicht is op dat moment het plan ontstaan om een snuff film te maken van Marianne.

Twee sadistische pornosterren dienden zich gratis aan: zij wilden immers niets liever dan dat bekkige blonde meisje verkrachten en haar de strot afsnijden. Als oorlogsveteranen uit Koerdistan, Irak, hadden ze dat wel vaker gedaan. Hebben en Dill kregen als het ware een snuff in de schoot geworpen! Ze dachten er over na en ze bespraken de voor- en nadelen, de lusten en lasten. Lastig was de kans dat iemand gepakt wordt en gaat mauwen.

Lusten waren er te over, een rituele lustmoord zou wel het mooiste zijn! Wellicht was op hun website wellicht ook vraag naar iets met Walpurgisnacht groot. Porno-boeren kennen de wensen van hun klanten. Ze hadden nog ruim 2 maanden om de boel voor te bereiden.”

Heel knap en typisch voor gecontroleerde oppositie heeft Boudine Berkenbosch in bovenstaand script de moord, als satanisch ritueel van ondergeschikt -edoch commercieel belang  opgevoerd voor een snuffmovie waarin Feik en Ali als beroepsmoordenaars en acteurs hun lusten konden botvieren.

Dit script, deze blauwdruk is in feite de basis geworden van de beide boeken van Mauritz en Dankbaar, en later Dankbaar alleen, waarin in eerste instantie een onbekende getuige van de moord wordt opgevoerd. De Walpurnisnacht is er uit weggelaten, immers dat was niet meer dan een opportunistisch idee van de producenten voor een commercieel succes. Het waarom en het waarvoor werd dan ook zorgvuldig weggelaten, immers de twee onderzoekers gingen en gaan uitsluitend voor de ‘feiten’, met als ultiem bewijs, omschreven als het granieten bewijs, een verklaring afgelegd bij een notaris door een tot dan nog anonieme getuige van de moord.

De  verklaring van  de anonieme toeschouwer, blijkt nu dus Feik ofwel Faek.

Het eerste boek van het duo Dankbaar en Mauritz heb ik gelezen. Het granieten bewijs omvatte een  een kluisverklaring bij een notaris, zo las ik,  van iemand die bij de moord aanwezig was geweest. Maar waarover inhoudelijk niets in de openbaarheid mocht worden gebracht op straffe van etc. Daar kun je dus helemaal niets mee. Althans ik niet.

https://donquijotte.wordpress.com/2014/11/04/zaak-marianne-vaatstra-hans-mauritz-oplichter/

Een tijd lang is het vrij stil geweest over deze zaak, maar uiteindelijk kwam dan het nieuws dat Dankbaar een conflict had gehad met zijn mede-auteur Mauritz waaruit dan moest blijken dat Dankbaar in goed vertrouwen van Mauritz het e.e.a. had aangenomen. Hou maar op, denk ik dan. Wat een verhaal, nietwaar. Ik schaar ’t onder de geënsceneerde conflicten, omdat die eerste versie niet werd gepikt. In ieder geval niet door mij. Het ‘fittie’ tussen Wim Dankbaar en Hans Mauritz is recent, hoe kan het ook anders bijgelegd.

Feik heet blijkbaar Faek Mustafa en wordt nu in de laatste artikelen op Rechtiskrom opgevoerd als een onwillige getuige van de moord in de caravan van Hebben. Uiteraard genereert ook Micha Kat aandacht voor Dankbaar, alsook de counterpartner in de mainstream, Chris Klomp, die even over het granieten bewijs ofwel de kluisverklaring een open deur mag in trappen, namelijk dat die ‘kluisverklaring’ een mooi fake verhaaltje op papier is, opgesteld door Hans Mauritz, en blijkbaar zeer recent overgedragen aan Wim Dankbaar. Het is bijna hilarisch knullig allemaal, als het niet zo ernstig was.

Neemt niet weg dat er een gesprek is opgenomen tussen een zekere Rob en deze Faek, waar de laatste min of meer zeer impliciet aangeeft dat hij meer weet over de ware toedracht.

Wat moeten we daar weer van denken nietwaar? De opname is onderdeel van een serie artikelen waar de focus volkomen is komen te liggen op deze Faek Mustafa die, zowil het verhaal, als 15-jarige ongewild getuige was van de moord op Marianne Vaatstra.

https://rechtiskrom.wordpress.com

Waarom de zaak nu weer dankzij ‘Vader Vaatstra’ wordt opgerakeld? Het lijkt er op dat de versie van de gangbang in de caravan van Hebben alsnog moet worden geaccepteerd als de ‘ware’ toedracht (door de ‘complotgekkies’).  Pas dan is de missie van de controlled opposition geslaagd. Maar goed dat is mijn idee. We blijven de ontwikkelingen volgen.

Hoe dan ook: alles is al wel een keer de revue gepasseerd:

https://donquijotte.wordpress.com/tag/wim-dankbaar/

Wat zich hier nu naar aanleiding van de wens van Vaatstra, want er is uiteraard altijd een aanleiding, opnieuw ontrolt is wat mij betreft niet meer dan een vervolg missie om de aandacht af te leiden van de werkelijke toedracht en de werkelijke daders.

En een ieder die ook maar enigszins in de richting van die werkelijke toedracht en die werkelijke daders suggesties doet wordt op een zijspoor gerangeerd. In dat verband is het volgende artikel m.i. interessant, want…

https://donquijotte.wordpress.com/2014/06/15/de-moord-op-marianne-vaatstra-mag-niet-worden-opgelost/

Ik denk dat we daar maar aan moeten wennen. Als bevolking hebben we inmiddels, met dank aan ons parlement, praktisch alle macht overgedragen aan een kleine groep die het voor het zeggen heeft en zich blijkbaar grenzeloos onschendbaar acht. Voorlopig ziet het er naar uit dat de ware toedracht een mission impossible is. Niettemin blijft interessant, want de Vaatstrazaak staat voor alles wat mis is in dit land.

Zie ook:

de eerste mei

Baybasin, Wladimiroff en de Raad van Discipline

“Ik eis een bewijs”, zei de voorzitter van de Raad van Discipline. Zo ongeveer dan, maar in feite komt het daar op neer, toen Baybaşin ter zitting uitlegde, op vragen van de rechter, hoe het was gegaan met de advocaat Wladimiroff voor wat betreft het betalen van zijn diensten.

De rechter zei: U hebt de zaak aangespannen, u moet bewijzen, en dus onderbrak de vz van de raad van Discipline regelmatig Baybaşin’s verhaal met: Heeft u daar een reçu van? of: Heeft u daar een kopie van gemaakt?

Baybaşin verdedigde zich en vertelde de voorzitter dat hij antwoord gaf op de vragen, door de gang van zaken te schetsen, maar dat hij de gevraagde bewijzen niet kon overleggen. Hij voegde daar aan toe dat binnen de gevangenis alles wordt geregistreerd, bovendien had hij post aan Wladimiroff aangetekend verstuurd, waarvoor hij per keer 13 euro moest betalen, dus het moest wel te achterhalen zijn.

Hij schetste de Raad hoe moeilijk het was om een dossier compleet en op orde te houden in de gevangenis, omdat het dossier keer op keer in beslag werd genomen en er zaken uit verdwenen. Ook het kopiëren in de gevangenis is niet eenvoudig te realiseren voor een gedetineerde.

Het dossier was meerdere keren vanuit zijn cel meegenomen, ook door Demmink en dat weet ik mij nog te herinneren uit één van zijn radio optredens bij Talk2Myra, en zelfs Peter R. de Vries heeft zijn dossier, onder het mom van mogelijk hulp, in vertrouwen meegekregen. Ook toen bleken er na teruggave stukken uit verdwenen.

Hoe dan ook de voorzitter van de Raad ging daar niet op in, in tegendeel het bleef: maar toch, maar toch, maar toch, meneer Baybaşin, u hebt deze zaak aangespannen, dus u moet bewijzen met reçu’s en kopieën etcetera, etcetera.

Het zal duidelijk zijn dat de tegenpartij Wladimiroff en zijn advocaat het hier roerend mee eens waren. En objectief gezien is dat standpunt juridisch zeker juist, maar was het redelijk? Nee, niet zoals het werd gebracht en niet na zoveel maanden van uitwisseling van standpunten. Vragen werden gesteld, die de rechters tijdens de voorfase van uitwisseling van standpunten m.i. ook hadden kunnen bedenken, maar werden bewaard tot de afrondende mondelinge bespreking, alsof die ter plekke spontaan bij hen opkwamen.

Dit  alles gebeurde tijdens de openbare zitting op 26 januari j.l. van de door Baybaşin aangespannen zaak tegen zijn voormalig advocaat Wladimiroff, die prompt ontkende ooit voor Baybaşin te hebben gewerkt. Hij wist van niks, kon zich niets herinneren en had nooit iets ontvangen, geen dossier, geen geld. Het waren slechts orienterende contacten die niet hebben geleid tot een werkrelatie. Zo zou ik het willen samenvatten.

De naam Demmink zei hem, als voormalig internationaal jurist, helemaal niets, totdat hij er door de tegenpartij mee werd geconfronteerd. Hij had ook nooit bemoeienis gehad met het besluit om het horen van een getuige in Turkije, die ontlastende verklaringen voor Baybaşin wilde afleggen tegenover de Nederlandse rechter commissaris, niet door te laten gaan. Dat was van een ander niveau, uitvoeringsniveau, zo beweerde hij glashard.

De rechters zwegen stil. De enkele vraag die Wladimiroff werd voorgelegd werkte in feite bevestigend voor zijn gelijk. Wat mij betreft vroegen de rechters vooral naar de bekende weg. Vragen waarbij je bij voorbaat al het antwoord weet, maar nog graag even uitgesproken wilt hebben? De voorzitter vroeg nog net niet aan de griffier: “Heeft u dat genoteerd?” De vragen werkten telkens in het nadeel van Baybaşin en in het voordeel van Wladimiroff.

‘Van der Plas en Baybaşin geloven in een complot’, sprak Wladimiroff,  op een soort van genoeglijk ons kent ons toontje, tegen de rechters.

Laten we dat zeer beladen woord in het vervolg maar achterwege laten, bedacht ik later, en het hebben over een Gentlemen’s Agreement of Herenakkoord, waar niets van op papier komt te staan. Kom er dan maar eens achter, als er zoveel obstakels worden opgeworpen. En hetgeen je dan ondanks de obstakels wel kunt bewijzen wordt genegeerd of geweigerd. Dat mag de rechter, volgens de wet, zonder enige verantwoording daarover af te leggen.

Van Wicher Wedzinga las ik ooit een tweet waarin hij beweerde dat een onvolkomen rechtsgang niet altijd tot een onjuist oordeel leidt. Hij schreef dat ter verdediging van het OM. Die onvolkomenheden in de rechtsgang heeft  Baybaşin ten volle mogen ervaren, keer op keer, echter in zijn nadeel. Ton Derksen heeft er een boek over geschreven: Verknipt Bewijs.

23 maart weten we meer, dan komt de Raad van Discipline met haar oordeel of met een tussenstandpunt. We wachten maar weer af, maar wachten duurt lang als je levenslang hebt gekregen.

 

p.s. : Toch heeft het hof van discipline Baybasin niet helemaal met lege handen laten staan. Kon ook moeilijk met het overlegde bewijs ( zie bij commentaren) De beslissing was als volgt:

“7 BESLISSING De Raad van Discipline: – verklaart klager niet-ontvankelijk in zijn klacht voor zover die onderdeel a. betreft; – verklaart klachtonderdeel b. gegrond; – legt daarvoor aan klager de maatregel van enkele waarschuwing op. Aldus gewezen door jhr. mr. A.W. Beelaerts van Blokland, mrs. M.G. van den Boogerd, W.J. Hengeveld, P.J.E.M. Nuiten en P.C.M. van Schijndel, leden, bijgestaan door mr. M.M.C. van der Sanden als griffier en uitgesproken ter openbare zitting van 23 maart 2015.”

En punt b betreft uitsluitend de ‘schijn’ van belangenverstrengeling.

“5.17 Al met al is de raad van oordeel dat er in elk geval een schijn van belangenverstrengeling bestaat en dat die schijn door verweerder had moeten worden voorkomen. Met andere woorden, hij had in redelijkheid niet kunnen en mogen besluiten om voor Demmink te gaan optreden zonder daarvoor uitdrukkelijk de toestemming van beide partijen te vragen. Zodra hem bekend werd dat de kwestie te nauw verstrengeld was met de strafzaak tegen klager, had verweerder zich moeten onttrekken. Dat heeft hij niet gedaan en dat levert naar het oordeel van de raad een tuchtrechtelijk verwijt op. 5.18 De klacht is in zoverre gegrond.”