Begin 2007 begon ik een blog bij de Volkskrant als tijdverdrijf. Daar kwam na een tijdje een blogger bij uit Cambodja. Hij runde een schooltje en mocht als enige zijn blog gebruiken om donaties te genereren. Velen deden dat trouw, waaronder ik. Toen kwam er in 2010 een kink in de kabel, de man werd gearresteerd in verband met pedofiele activiteiten, veroordeeld, gestraft en in 2011 het land uitgezet.
Via een reactie kwam ik terecht op de website van Micha Kat, van Revolutionaironline, die indertijd in die contreien woonde, er een artikel over schreef op zijn toenmalige website Klokkenluideronline, en daarin onthullingen aankondigde. Ik heb er nooit meer iets van gezien op zijn website. Wel voor het eerst over Demmink en zo kom je van hier naar daar en uiteindelijk bij boublog, waar ik las over Baybaşin. En door een oproep daartoe, eind 2011, begon ik met ansichtkaarten te sturen aan Baybasin, dan heeft hij iets om wekelijks naar uit te kijken, dacht ik.
Eerlijk gezegd dacht ik ook dat het van tijdelijke aard zou zijn, ter overbrugging tot de uitspraak van de Hoge Raad zou komen op 3 juni 2012. Bovendien werd het verhaal van zijn onschuld zo overtuigend door Boudine Berkenbosch van Boublog gebracht, ik wilde gewoon wel aannemen dat het allemaal op een grote vergissing berustte, immers dat was al een paar keer daarvoor gebeurd, denkend aan de Puttense zaak en Lucia de B.
Intussen begon ik me meer in te lezen in de zaak Baybaşin. Krijg ik me daar een Engels artikel onder ogen, ik schrok me dood, Pablo Escobar was er niks bij, Mexicaanse toestanden, een hele misdadige clan die al schietend en moordend door Londen trok. Ik dacht, mijn hemel waar ben ik nu weer ingestapt; ik zit hier als een nette mevrouw uit de provincie een beetje postkaarten te sturen en verhaaltjes te schrijven aan een grote crimineel, en dan heb ik hem ook nog eens beloofd dat ik dat elke week tot zn vrijlating ( dacht dus tot juni 2012) zou doen.
Echt mensen ik dacht: Hoe kom ik hier in godsnaam weer van af? Je bent net met pensioen en je wilt leuke dingen doen en dan stort je je weer in zoiets! Weet je wat, dacht ik bij mezelf, ik schrijf die Corstens een brief:
Ik dacht qua inhoud snijdt dat mes aan twee kanten. Jaja ik ben heel erg en niets menselijks is mij vreemd. Beetje ma flodderbrief is het wel geworden en dat ook een beetje met opzet om aandacht te genereren. Dat had effect want per omgaande kreeg ik een keurig antwoord van hem via zijn griffier:
Op moment had ik werkelijk geen enkele reden om te twijfelen aan de oprechtheid van deze brief. ‘Gelet op de complexiteit van de zaak’ stond er in. ‘Niet de tijd maar zorgvuldigheid is het uitgangspunt van een zaak bij de Hoge Raad.’
Dat maakte indruk, dat zijn woorden die ik vanuit mijn professie begrijp en fascinerend vind, dus ik ging vanaf dat moment me serieuzer verdiepen in de zaak Baybaşin. Mijn kleine paniekmoment was ik al lang te boven gekomen, en ik bleef gewoon wekelijks mijn kaartje sturen, natuurlijk! Ik dacht, al is hij wellicht toch een zware crimineel, het is niet verkeerd om dat voor die man te doen, je hebt het hem beloofd, hij heeft er niet om gevraagd, klaar, niet meer over zeuren! Je kan en mag dat niet meer stoppen. Nee niet met deze man. Zo had ik al besloten.
De kalmte was al heel snel terug gekeerd, maar ik had inmiddels die brief wel geschreven. Het antwoord is nu bepaald interessant te noemen omdat hij daarin al zo nadrukkelijk het tijdsaspect noemde, bizar omdat de Hoge Raad toen nog steeds gebonden was aan een tijdslimiet. Wel was de wet voorziening ten voordele in de maak. Een wet waar dus het tijdsaspect uit werd weggelaten, en met opzet is mijn overtuiging.
Hoe dan ook, toen ik zo het e.e.a. las o.a. het arrest van Davids, waarin Baybaşin in 2004 in cassatie bevestigd kreeg, dat hij ’terecht’ levenslang had gekregen in 2002, toen wist ik gewoon: Deze man is veroordeeld op een povere constructie. Zo noemde ik zijn veroordeling.
op 13 mei 2013 schreef in een commentaar bij de roestige spijker:
De Hoge Raad met al die deftige hooggeleerde heren weten zich geen raad, want de zaak is geen zaak. De zaak is een povere constructie, en Baybasin de prijs die de overheid moest betalen voor het veilig stellen van het belang van een bestuurselite.
Nu, bijna twee jaar na dit commentaar, ben ik er zelfs nog meer van overtuigd geraakt. Wat het belang is daar moeten we nog steeds naar raden. Zijn het die pedofiele gedragen van Demmink of zijn het economische belangen, zijn het verplichtingen in NATO verband, is het de drugshandel of simpelweg prestige, of simpelweg het niet willen toegeven heel erg fout te hebben gehandeld? Of is het een combinatie van al deze aspecten. Saillant detail is wel dat Corstens toestemming had gegeven indertijd om Baybasin uit te leveren. Een beslissing die later door een rechter werd herroepen.
Het is een grote en inderdaad zeer complexe zaak (geworden). Dat is voor mij duidelijk. Echter, de veroordeling van Baybaşin is en blijft een povere constructie.