Tag: Baybasin-affaire

Baybaşin en de stille staatsgreep

Baybaşin meent dat ons rechtssysteem is vernietigd en dat is goed te begrijpen, maar ik zou liever zeggen dat ons rechtssysteem zodanig is omgevormd dat een klein netwerk van mensen op cruciale plekken, in staat is waar nodig (politieke) tegenstanders of anderszins uit de weg te ruimen cq buiten spel te zetten. Ook in staat is om misdaden begaan door mensen van het eigen netwerk, of dat nu binnen of buiten de overheid is, af te dekken. Zelfs door onschuldigen de schuld in de schoenen te schuiven.

Ik schrijf met opzet waar nodig. Wanneer de belangen van het old-boys-network niet worden aangetast, zal het rechtssysteem gewoon zn werk doen. Het volk wordt in slaap gesust met
de geruststelling dat met de nieuwe wet in de maak ook rechters gestraft kunnen worden. En dat willen we toch? Van de Steur, zie loopbaan, zegt het in de Tweede kamer: Het ging hem niet ver genoeg! Maar het pikmeerarrest, daar hebben we het niet over. Ook niet over de rol van verschillende bewindslieden o.a. Sorgdrager:

 

Dat ‘lastige’ rechters, maar ook  ‘lastige’ officieren van justitie, en ‘lastige’ advocaten en ‘lastige’ AIVD-ers en “lastige” politiemensen, en wie nog meer ‘lastig’ is voor personen binnen de organisatie, dat die ook met de nieuwe voorstellen gemakkelijk op een zijspoor kunnen worden gezet, en monddood kunnen worden gemaakt, dat is geen onderwerp van discussie in het parlement. Men heeft alleen oog voor het aanlokkelijk perspectief.

Natuurlijk willen we dat de rechterlijke macht en allen die macht hebben gecontroleerd kunnen worden op machtsmisbruik en misdaden. Maar door wie? Door de minister van Justitie en Veiligheid? De minister die met behulp van zijn netwerk zoveel diensten naar zich toe heeft getrokken en vervolgens de macht heeft gecentraliseerd, dat men kan spreken over een stille staatsgreep? Die moeten waken over de rechtsstaat?

De kleine besturen binnen onze rechtsorganisatie  kunnen met de nieuwe wetten de taken verdelen en heersen. Mooier kunnen ze het bij de overheid niet maken, voor zichzelf.

1 april 2011 heeft Baybaşin een herzieningsverzoek ingediend bij de Hoge Raad. Als de gesmeerde bliksem zijn Ivo Opstelten en Demmink  in actie gekomen. Donner werd zonder al te veel poespas, in de demissionaire periode van kabinet Rutte, op 16 december 2011, door Ivo Opstelten naar de Raad van State gemanouevreerd.  Dat was nodig om de wet ‘herziening ten voordele’ er gemakkelijk doorheen te krijgen.  Ik weet niet wie de naam ‘Herziening ten voordele’ heeft bedacht, maar ik denk dat de ‘heren’ er hartelijk om moesten lachen.

Die wet herziening ten voordele was nodig om tijd te rekken in de zaak Baybaşin. Zo groot is deze zaak! Men haalt niet alleen alles uit de kast om aan damage-control te doen, maar men ontwerpt- en regelt via wetgeving tegelijkertijd de macht om haar macht te misbruiken, mooier kun je het niet maken. En het parlement is er niet tegen opgewassen of werkt er zelfs aan mee.

Op 19 jun. 2014 om 11:16 heeft lidy broersma het volgende geschreven:

Geachte fractievoorzitters van de Tweede Kamer,

Ik wend mij tot u met de volgende kwesties:

1.Naar ik heb vernomen is het herzieningsverzoek dat Mr Adele van der Plas namens Huseyin Baybasin heeft ingediend, en ik ga er hier van uit dat u allen zonder meer bekend bent met de zaak, dat dit herzieningsverzoek bij de Hoge Raad door Advocaat Generaal Aben voor de zoveelste keer verschoven is naar een latere datum.

Sedert januari 2012 is dat het patroon: datum prikken en vervolgens op de dag van de zitting kenbaar maken dat de datum wordt verschoven. Psychisch is dat voor de man in kwestie natuurlijk desastreus en dat is ook de reden dat ik nu schrijf. Schuldig of niet schuldig, menselijkerwijze gesproken is deze gang van zaken sowieso, laat ik het nog geen psychologische oorlogsvoering noemen, maar humanitair gezien een rampzalige ontwikkeling. Als het zo onduidelijk ligt dan zou ik helemaal geen datum noemen. En als een onderzoek zo vaak verschoven moet worden, dat het zelfs in de jaren gaat lopen, dan zou ik op zn minst eens inzage willen hebben in de totstandkoming van de planning. Wat is telkens de oorzaak dat de geplande zitting dan op het laatste nippertje niet door kan gaan. Hoe dan ook:

2. Deze gang van zaken is mogelijk gemaakt door de wet Herziening ten voordele van 1 oktober 2012.

De vraag is echter in wiens voordeel deze wet tot stand is gekomen? In 2012 heb ik reeds in een commentaar in Vrij Nederland het mogelijke negatieve effect opgemerkt, namelijk dat wat zich nu voltrekt: uitstel en nog meer uitstel tot in het oneindige.  Er is in deze wet immers geen beperking  opgenomen t.a.v. de duur van een dergelijk onderzoek.

Mijn verzoek aan u is deze kwestie op de agenda te zetten en alsnog deze wet aan te passen en een passage op te nemen met een tijdslimiet.

3. Dan de Shipsholaffaire, waar de heren Poot miljarden, en dan lees ik bedragen als 20 miljard, en al is het dan een paar miljard minder, we hebben het nog altijd over miljarden, op de staat, en dat zijn wij, wil verhalen via een investeringsmaatschappij in Amerika. Na wat ik tot nu toe heb gelezen wordt het de hoogste tijd om juist deze kwestie, die zo is uitgespeeld is via rechtszaken, zijpaden en media, via een parlementair onderzoek tot op de bodem uit te zoeken.

Mijn verzoek aan u is de kwestie op de agenda te zetten en een parlementair onderzoek te eisen.

In principe heb ik dus drie verzoeken:
1. Een einde te maken aan de psychisch zeer belastende wijze waarop telkens een datum wordt gepland in de herzieningszaak van de heer H. Baybasin bij de Hoge Raad, die dan vervolgens wordt verschoven en pas bekend wordt gemaakt op de dag van de zitting.
2. Een wetswijziging met betrekking tot de bovenstaande wet herzieningen ten voordele, met een tijdslimiet t.a.v de duur van een onderzoek.
3. een parlementair onderzoek naar de Shipshol affaire, aangezien het hier gaat om een miljardenclaim op de Nederlandse Staat en daarmee de Nederlandse burger,  door blijkbaar een Amerikaanse Investeringsmaatschappij.

Alvast bedankt voor uw aandacht.

Hoogachtend,
L.D. Broersma

——————————————————————————————————
Datum: 11 februari 2015 06:53:17 CET
Aan: “g.wilders@tweedekamer.nl” etc etc etc
Kopie: Adèle van der Plas <vanderplas@bsvdp.nl>

Geachte fractievoorzitters,

mijn verzoek van vorig jaar juni heeft weinig teweeg gebracht, behalve een enkele reactie, zoals van het secretariaat van de D66 fractie, dat het op de agenda zou worden gezet van de fractievergadering. Daarna heb ik er nooit meer van gehoord. En toch was mijn verzoek, om een tijdslimiet in de wet ten voordele op te nemen, uiterst reëel en praktisch snel uitvoerbaar. Dus ik begrijp niet waarom dat nog niet is gerealiseerd.

Ondertussen is de behandeling van het herzieningsverzoek van de heer Baybasin vanaf indiening 1 april 2011 tot heden nog steeds niet afgerond, met dank aan het parlement dus wettig, en kan tot in het oneindige door gaan. Nou ja een mensenleven is uiteraard wel eindig en dan kan het verzoek samen met Baybasin het graf in.

Het herzieningsverzoek is in ieder geval in de afgelopen periode opnieuw driemaal uitgesteld. Ik heb daarom besloten mijn visie  op de Baybasin-affaire te vertellen via een website. Niet dat ik erg positief ben over een mogelijke vrijlating van Baybasin die, nadat ik de zaak nu zo’n drie en een half jaar bestudeer, volgens mijn overtuiging beslist op valse gronden, noem het verknipt bewijs naar het boek van Ton Derksen, is veroordeeld. De overmacht is net iets te groot waar tegen hij moet opboksen.

De hulp die hij krijgt van zijn advocaten is bewonderenswaardig en volhardend te noemen, maar gesteld  tegenover de tankbrigade van de staat krijgen zij weinig kans. Daarvoor moet een wonder geschieden, ziet u, want ik maak liever een wonder mee dan een revolutie.

Ik wil gewoon niet dat de man vergeten wordt, dat hij binnen onze samenleving een identiteit krijgt, dat is het minste wat ik voor hem kan doen ter compensatie van alle jaren dat hij niet alleen ten onrechte gevangen is gezet, maar ook nog eens is gekoeioneerd op alle mogelijke manieren.

En ik wil mensen, die er belangstelling voor hebben, uitleggen vanuit mijn professie, organisatiekunde en communicatie, wat en hoe dit allemaal zo kon en kan gebeuren.

Waarom het kon gebeuren en waarvoor, in de zin van drijfveren en winst voor de staat, ligt meer op uw terrein van onderzoek, want de Baybasin- affaire is een staatsaangelegenheid, geen veroordeling van een drugscrimineel, hoe groots en meeslepend, maar ook hoe simpel het is gebracht middels, wat heet, ‘bewijsvoering’, vonnissen en arresten. Zo denk ik er over.

De website is te vinden onder:
www.baybasin-report.nl

Lidy Broersma

——————————————————————————————————

Datum: 11 februari 2015 08:39:32 CET
Aan: k.arib@tweedekamer.nl, etc. etc etc
Kopie: Adèle van der Plas <vanderplas@bsvdp.nl>

Geachte kamerleden,

bij deze breng ik u op de hoogte van mijn correspondentie met uw fractievoorzitters. Overigens heb ik bij nader inzien nog een vraag, ik zou namelijk erg graag weten hoe de wet herziening ten voordele tot stand is gekomen. Welke fasen zijn doorlopen, van aanleiding tot uiteindelijke bekrachtiging, inclusief de informatie die daarover bekend is, uitgezet in de tijd, dus de tijdstippen van cruciale momenten in het ontwikkelingsproces van deze wet. Wie hebben mee gedaan aan- cq waren betrokken bij die besluitvorming en de totstandkoming. Was u als kamerlid er bijvoorbeeld bij betrokken?

Ik zou u daarvoor zeer erkentelijk zijn.

Met vriendelijke groet,
L.D. Broersma

Lees ook:
Baybasin en de foute rechters

Baybasin en zijn dubbelloops jachtgeweer

Zo las ik in een tweet van voormalig raadsheer Wicher Wedzinga:

Binnenkort op mijn site: Het dubbelloops jachtgeweer van Baybasin. Ten onrechte tot levenslang veroordeeld dmv duivelse politieke intriges?

dinsdag 25 november 2014 gaf ik daarop het volgende commentaar bij de roestige spijker: Lees verder “Baybasin en zijn dubbelloops jachtgeweer”

Baybaşin tegenover de denktank van de staat

In mijn werkzame leven kreeg ik op een gegeven moment te maken met een man die gespecialiseerd was in het begeleiden van bedrijven in financiële moeilijkheden en de afwikkeling daarvan. Het was een vrolijke en ook verstandige man, want het eerste dat hij regelde was de financiële afwikkeling voor zichzelf; hij kreeg per dag uitbetaald en zodoende had hij geen zorgen voor de dag van morgen en bracht  de vrolijke noot in sombere tijden.

Op een gegeven moment merkte ik op dat hij er zo vrolijk onder bleef, immers het was één en al ellende waar we in zaten. Lidy, zei hij, leven is emotie, zaken doen is pure emotie en hij schaterde het uit.

Ik moet er nog wel eens aan denken als ik denk aan wat mensen drijft, waarom doen ze wat ze doen, waarom liegen ze, want er wordt gelogen in de zaak Baybaşin, ongelooflijk.

Wicher Wedzinga tweette ooit: ‘de waarheid kent vele gezichten.’ Dat zou ik willen nuanceren: ‘de waarheid draagt vele maskers.’

Wie liegt en wie spreekt de waarheid? Vaak verdraaid moeilijk om te ontdekken. Maar soms beginnen die maskers scheurtjes te vertonen, die het begin van de ontmaskering inluiden.

Voorbeelden, van  scheurtjes in het masker van de onkreukbare overheid, zijn de gewonnen zaken tegen de ambtenaar in functie Demmink, immers hij had zich er persoonlijk mee bemoeid om Baybaşin in isolatie te zetten en had zich, als hoogste man op het departement, het dossier van Baybaşin een tijdje toegeëigend. Baybaşin zal vervolgens wel weer moeten bewijzen dat er stukken uit zijn verdwenen, want de rechter eist een bewijs!

Het leven is emotie maar ook simpel. Als Baybaşin onschuldig levenslang heeft gekregen, en daar ben ik inmiddels helemaal van overtuigd, dan zijn zijn tegenstanders daar schuldig aan. Of het nu bewust of onbewust is, ze hebben er aan meegewerkt en werken er nog steeds aan mee.

Voor het onderhoud van die maskers en die maskerade heb je gerekend naar de omvang van deze Baybaşin-affaire beslist een denktank nodig. De vraag is nu wat de overheid bedacht, bedenkt en gaat doen om die scheurtjes te repareren; damage-control noemen ze dat tegenwoordig. Hoe maskeert de overheid in de zaak Baybaşin de waarheid? Hoe hebben zij de maskers gemaakt? Wie zijn dat, wie hebben aan zijn veroordeling meegewerkt? De waaromvraag zullen we maar even laten voor wat het is, maar hoe krijgen ze het voor elkaar om de man nu inmiddels al 20 jaar uit de weg te ruimen en te isoleren, althans dat wordt geprobeerd, van de maatschappij?

Hoe dat mogelijk is? Wel:

Door met man en macht te werken aan het centraliseren van de macht, dat wil zeggen dat je de groep die macht heeft steeds kleiner maakt. Dat is handig in zn algemeenheid maar in het bijzonder ook in deze zaak. Wat het eerst en het laatst komt is wisselbaar;

Je hebt in ieder geval maatregelen en wetgeving nodig en denktanks met ideeën, door behoeften te suggereren, die als motief gelden voor wetswijzigingen en maatregelen;

Daarmee kun je bijvoorbeeld reorganiseren en mensen op cruciale plekken benoemen en het liefst blijvend;

Door strenge eisen te stellen die de mogelijkheid geven om bewijzen of deskundigen toe te laten of uit te sluiten. Je hebt een kwaliteitsstempel nodig om op de lijst te komen om met het OM, voor rechters en advocaten te mogen werken, als het ware een staatsmonopolie op onderzoek;

Door de controle op openbaar bestuur te beperken bijvoorbeeld ook met het privatiseren van overheidstaken, zodat die niet meer onderhevig zijn aan die WOB;

Door de berichtgeving in de (alternatieve) media te sturen en bepaalde items te negeren of er juist de aandacht op te vestigen om daarmee de publieke opinie te beïnvloeden;

Met het creëren van een beetje chaos, zodat alles onoverzichtelijk wordt;

En met eenvoudig tijd rekken, zoals dat is mogelijk gemaakt met de wet ten voordele, waarin geen tijdslimiet is gesteld;

Kortom door zijn verdediging op alle mogelijke manieren te bemoeilijken.

Dit klinkt allemaal zwaar maar als je goed kijkt gebeuren al deze zaken soms stuitend zichtbaar en nog vaker subtiel en onopvallend, want motieven worden net zo gemakkelijk geconstrueerd als het bewijsmateriaal, als je maar de macht hebt en geen verantwoording hoeft af te leggen.

Laten we eens kijken naar ‘het motief’ voor het reorganiseren van de rechterlijke macht; een wetvoorstel van Ivo Opstelten, ingevoerd door Joris Demmink, inclusief het benoemen, nog vlak voordat hij met pensioen ging op 31 oktober 2012:

“Volgens de regering bestaat in de samenleving een toenemende behoefte aan specialisatie. De huidige structuur van de rechterlijke macht maakt het niet mogelijk op alle terreinen van rechtspraak kwaliteit te bieden. De gerechtsbesturen moeten gereorganiseerd worden. De indeling van de politie, het Openbaar Ministerie en de rechtspraak moeten op elkaar aansluiten om effectiever en efficiënter te kunnen samenwerken.”

En natuurlijk voorziet onze regering in die behoefte van het volk met de wet Herziening Gerechtelijke kaart. En waarin voorziet de wet?

Het wetsontwerp voorziet in een ingrijpende reorganisatie van de rechterlijke macht. De sectoren waarin de rechterlijke werkzaamheden op de verschillende rechtsgebieden verricht worden – onder leiding van een rechter die deel uitmaakt van het bestuur – verdwijnen. Het bestuur van de gerechten wordt teruggebracht tot drie leden, waaronder een niet-rechter ten behoeve van de bedrijfsvoering. Het bestuur van ieder gerecht dient eigen reglementen op te stellen die voorzien in de organisatiestructuur van het gerecht en de taakverdeling binnen het bestuur om te bepalen welke soorten zaken op welke zittingsplaatsen behandeld zullen worden.

Ook het bestuur van de Raad voor de Rechtspraak wordt teruggebracht tot drie leden. Het College van Afgevaardigden – bestaande uit afgevaardigden van de gerechten, dat tot taak heeft de Raad voor de Rechtspraak te adviseren – wordt op termijn afgeschaft.”

“Het wetsontwerp houdt in dat de huidige negentien rechtbanken teruggebracht worden tot tien rechtbanken, en de huidige vijf gerechtshoven tot vier. Bijna de helft van de zestig rechtspraaklocaties worden gesloten, waardoor er 32 over zullen blijven. Slechts op de helft daar weer van zullen na de herziening nog rechters, secretarissen en griffiemedewerkers werkzaam zijn.”

Afgeschaft, teruggebracht, met met deze woorden is de macht gecentraliseerd. Kleine besturen die de zittende magistratuur naar goeddunken mogen inrichten en de taken mogen verdelen onder de rechters. Datzelfde is gebeurd met de staande magistratuur van officieren van justitie per 1 januari 2013.

op 27 maart 2012 stond in een artikel in de Volkskrant het volgende citaat van de Nederlandse Vereniging voor Rechtsspraak, waarvan 80 procent van de rechters en officieren van justitie lid is:

Nu al kan geconstateerd worden dat de gerechtsbesturen in toenemende mate ondergeschikt geraakt zijn aan de Raad voor de Rechtspraak en dat het rechtersambt ‘verambtelijkt’. Het besef dat de rechterlijke macht een van de drie machten vormen die gelijkwaardig is aan de twee andere machten waarop een democratie gebouwd is – de wetgevende en de uitvoerende macht – verdwijnt.

Het heeft niet mogen helpen.  Voortvarend hebben Ivo Opstelten en Joris Demmink de reorganisatie doorgevoerd.

En dan volgt nu het wetsvoorstel rechterlijke macht ,want de maatschappij, en dat zijn wij, willen dat foute rechters worden aangepakt. Natuurlijk! Maar door wie worden ze met deze wet dan aangepakt? Door een onafhankelijke instituut? Nee, door ambtenaren binnen justitie. Een kleine groep, die de macht in handen heeft dankzij de wet Herziening Gerechtelijke kaart. Met de volgende wet, die een zwaard van Damocles in zich herbergt, wordt het mogelijk om lastige rechters in het gareel te houden.

Minister Opstelten (Veiligheid en Justitie) heeft een wetsvoorstel naar de Tweede Kamer gestuurd dat de mogelijkheden verruimt om rechters bij ongeoorloofd gedrag of andere ongewenste situaties een passende maatregel op te leggen.

De onafhankelijkheid van de rechters, de officieren van justitie, wordt met de invoering van deze wetten steeds meer aan banden gelegd.

Maatregelen worden ingevoerd, liefst buiten het parlement om, die de controle geven aan een kleine groep binnen het ministerie van justitie en veiligheid over de totale groep. Maatregelen die waar nodig, wanneer de nood aan de man komt, voor (on)eigenlijke doelen kunnen worden ingezet, voor damage-control. Dat is het verhaal.